ał plecaka. W tym momencie plan trasy opracowany przez naszych prowadzących musiał ulec zmianie. Petala, niewątpliwie poświęcając swój dobytek pieniężny, możliwość zdobywania nowych zdolności na zajęciach Capoeira oraz narażając swoje życie i zdrowie, postanowiła poczekać na Igora w Warszawie, gdzie miał dojechać busem. Gdy zapadła decyzja, wszyscy zboczyliśmy z tematu, a mianowicie omawialiśmy nasze ideały ;] Dojeżdżając do Warszawy pojawiła się wątpliwość, czy wysiadamy na wschodniej, czy na centralnej. Wybraliśmy wschodnią i oczywiście wysiedliśmy zostawiając Petalę jadącą na centra
lny. Jednak (czego się można było spodziewać) okazało się, że nasz pociąg już odjechał i stoi na drugiej stacji. Podjęto decyzję o szybkim transporcie na centralny pierwszym odjeżdżającym pociągiem. Ruszyliśmy biegiem w poszukiwaniu takiego pociągu - wypadały nam rzeczy a Haltere musiał poświęcić butelkę z wodą, gdyż okazała się zbędnym balastem. Dopadliśmy osobowy jadący do Łodzi a miły Pan Konduktor pozwolił nam jechać bez biletu. Oczywiście okazało się, że nie
eń rozpoczął się z niewiadomych przyczyn (;D) ok. godzinę później :) Bardzo ciekawą rozgrzewkę poprowadził nam Prof. Secao ;] Tarzaliśmy, skakaliśmy, nosiliśmy, dźwigaliśmy, leżeliśmy, przechodziliśmy, lataliśmy, krzyczeliśmy, czołgaliśmy, unosiliśmy, rozciągaliśmy, staliśmy, pełzaliśmy, obracaliśmy, trzymaliśmy, ciągnęliśmy, biegaliśmy, myśleliśmy, odbijaliśmy, wstawaliśmy, naciągaliśmy, truchtaliśmy, podpieraliśmy, przewracaliśmy, staraliśmy, łapaliśmy, męczyliśmy, siedzieliśmy, machaliśmy, przytulaliśmy, pląsaliśmy, obserwowaliśmy, śmialiśmy SIĘ. Potem ostatni już trening i Roda Pożegnalna, na której podsumowaliśmy wszystko co nauczyliśmy się podczas warsztatów.
"Najbardziej się podobały rody brazyli i ich śpiew, gra, energia. Konretne to było! Nie podobała mi się organizacja, była total do (...). Zapadło w pamięć jak Tamarindo, Secao i Sem Memoria dostali nowe sznurki. Aaa no i after mi zapadł w pamięć."
CANTORA: "Kurcze ja nie wiem czy to w ogóle da się opisać (; ten klimat, ci ludzie, coś wspaniałego. I w końcu ta wymarzona corda, która wynagradza cały trud, ból i wszystkie kontuzje. Jedyne co mi się nie podobało to organizacja powrotu, chociaż i z tego wyszło coś pozytywnego, bo zaoszczędziłam z Petalą trochę pieniedzy na następne warsztaty. :D A w pamięci najbardziej utkwiły mi kolejki do łazienki i kibel bez drzwi, do którego ciągle ktoś mi właził... Jest co wspominać. (:"
CARACOL: Na mnie niesamowite wraznie zrobila grupa. Tak, wy wszyscy, którzy byliście. Od zawsze wiedziałam, że słyniemy z zamiłowania do zadymy, ale to co zrobiliśmy podczas zdawania!!! Czy ktoś widział Secao albo mestre Zambiego? Albo radość Voadora, kiedy zaczeliśmy wiwatować na "Eu vim pra vadiar no berimbau...". Proszę Państwa tak się bawi, tak się bawi - BIAŁA PODLASKA!!! (: Chyba każdy z nas odczuł na sobie, jak ważne jest wsparcie ludzi podczas, kiedy siedzisz na zimnej podłodze i myślisz tylko o tym co cię zaraz czeka, jak dobrze jest wtedy zobaczyć znajome twarze drące się: "Oskar", "Szatan" czy "Lima".
xD
